สามร้อยห้าสิบสอง

เสียงฟ้าร้องดังสนั่นจนหน้าต่างบ้านสั่นสะเทือน ตอนแรกฉันแทบไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ในห้องทำงาน งุดอยู่กับโต๊ะทำงาน นิ้วมือเปื้อนรอยดินสอ เสียงหึ่งๆ ของจักรเย็บผ้ายังคงสดใหม่ในหู ฉันหลุดเข้าไปอยู่ในจังหวะอันเงียบสงบของการสร้างสรรค์ อย่างที่ฉันเป็นเสมอเวลาที่ดำดิ่งลงไปในงานออกแบบ ทุกฝีเข็มและรอ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ